نفیسه مرادی
روزگاری بود که اگر به پدری خبر می دادند که نوزادش دختر است،
صورتش از فرط ناراحتی سیاه می شد و خشمگین می گردید. (زخرف/17)
و از بدى آنچه بدو بشارت داده شده از قبیله [خود] روى مى پوشاند، که آیا او را با خوارى نگاه دارد یا در خاک پنهانش کند. (نحل/59)
چرا که مردم به کسی که صاحب دختر بود و بی نصیب از فرزند پسر، «ابتر» می گفتند (کوثر/3)و ادامه نسل و خاندان را به پسران وابسته می دانستند و شاید هنوز هم می دانند.
در چنین شرایطی خداوند به بهترین بنده اش، که الگویی نیکو برای عاقبت اندیشان است (احزاب/21)
دختر عطا می کند، دختری که او را خیر کثیر می نامد و سوره ای به نامش و به یادش نازل می گرداند. (کوثر) و نسل خاتم پیامبرانش را از همان دختر قرار می دهد.زیرا اوست که به هر کس بخواهد فرزند دختر و به هرکس بخواهد فرزند پسر مى دهد (شوری/49)
کلام خدا، نه فقط دختر را، که انسان مونث را ارج می نهد و انسانیت فراموش شده اش را به همگان یادآور می شود (نساء/1)
و ملاک برتری را نه جنسیت، بلکه انسانیت وی که در تقوا خلاصه می شود، قرار می دهد. (حجرات/13)
و روزی بی حساب و بهشت برینش را به عمل نیک انسان وابسته می نماید، خواه انسان مذکر باشد یا انسان مونث. (غافر/40)
