نگاه کردن مردان به زنان دو گونه است:
1. یکی نگاه به زن از آن حیث که زن است و نگاه کننده قصد دارد زیبایی ها و ویژگی های بدنی او را نگاه کند.
2. گونه دوم آن که به زن از آن حیث که انسان است، نگاه شود و مقصود از نگاه، ارزیابی اندام و جنبه های زنانه او نباشد، بلکه نگاه صرفا به قصد شناختن باشد. مانند نگاه به زن هنگام عبور از خیابان، خرید و فروش، درخواست چیزی از او، شنیدن صدا یا پاسخ به او، توضیح مطلبی برای او و نگاه به او به هنگام سخنرانی و ... [1]
پس نگاه اول، نگاه معصیت است و نگاه دوم، نگاه جایز.
امام صادق علیه السلام فرمودند:
إِیَّاکُمْ وَ النَّظِرَةَ فَإِنَّهَا تَزْرَعُ فِی الْقَلْبِ الشَّهْوَةَ وَ کَفَى بِهَا لِصَاحِبِهَا فِتْنَة
از نگاه [ناپاک] بپرهیزید که چنین نگاهى تخم شهوت را در دل مى‌کارد و همین براى فتنه‌ى صاحب آن دل بس است.[2]
استفاده از مطالب با ذکر منبع بلامانع است.
نفیسه مرادی – کارشناس ارشد معارف قرآن
t.me/female_Interpretation
محسن ارما
